Spis treści

1 Rys historyczny
2 Klasyfikacja
3 Wrażenie ogólne
3.1 Podstawowe cechy anatomiczne rasy
3.1.1 Szata
3.1.2 Wielkość
4 Zachowanie i charakter
5 Użytkowość
6 Zdrowie i pielęgnacja

Rys historyczny

Według aktualnego stanu wiedzy rasa pochodzi z Nowej Fundlandii i powstała w wyniku krzyżówek psów zamieszkujących wyspę Indian Beotuk z dużymi psami do polowań na niedźwiedzie, które na wyspę przywieźli około 1100 roku Wikingowie. Za protoplastę nowofundlandów uważana jest wymarła już rasa o nazwie St. John's dog[3]. Rasę ukształtowała zapewne także domieszka krwi ras psów przywiezionych z Europy przez rybaków (nie wyklucza się udziału ras hiszpańskich[3]) – jednakże podstawowe cechy rasy pozostały niezmienione i już od około roku 1600 można mówić o dużej stałości rasy – zarówno z punktu widzenia morfologii, jak i użytkowości (cechy charakteru). Dzięki temu nowofundland jest odporny na wpływ nawet bardzo surowych warunków klimatycznych – w tym zwłaszcza przy pracy w wodzie.

Początkowo hodowano je w dwóch podstawowych odmianach barwnych: łaciate i jednobarwne. Z jednobarwnych ustaliły się czarna i brązowa, a z łaciatej powstał landseer.
Klasyfikacja

W klasyfikacji FCI rasę zaliczono do grupy II (Pinczery i sznaucery, molosy, psy górskie i szwajcarskie psy do bydła), do sekcji 2 – molosy w typie górskim.

Wpisany do wzorców ras pod numerem 50 (ostatnie zmiany we wzorcu pochodzą z 29 października 1996). Nowofundlandy nie podlegają próbom pracy (do uzyskania praw hodowlanych lub championatu międzynarodowego nie są wymagane wyniki konkursów lub zawodów).

Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, rasa należy do grupy psów pracujących[5]. Typ dogowaty.
Wrażenie ogólne
Newfoundland (PSF).png

Nowofundland to pies masywny i muskularny, o długiej i gęstej szacie, cechujący się dobrą kondycją ruchową, elastycznością i swobodnymi ruchami.

Zgodnie z obecnie obowiązującym w FCI wzorcem rasy, za istotne proporcje uważana jest sylwetka w obrysie prostokąta (wysokość psa jest niższa niż jego długość) – nieco dłuższego u suk, aniżeli u samców; tułów zwarty; głębokość klatki piersiowej jest nieco większa niż odległość od klatki piersiowej do podłoża.
Podstawowe cechy anatomiczne rasy

Głowa: Masywna, przy czym u suk nieco lżejsza, niż u samców;
Mózgoczaszka:
Czaszka: Kość ciemieniowa szeroka i lekko wysklepiona; kość potyliczna mocno rozwinięta.
Stop: Wyraźnie zaznaczony, ale nigdy ostro.

Głowa

Trzewioczaszka:
Nos: Duży, dobrze pigmentowany, nozdrza dobrze rozwinięte; czarny u psów czarnych i biało czarnych, brązowy u psów brązowych.
Kufa: o graniastym kształcie, głęboka i umiarkowanie krótka, pokryta krótkim, delikatnym włosem, pozbawiona fałd; kąciki wargowe widoczne, lecz nie przesadnie zaznaczone.
Fafle: Miękkie.
Zgryz: Zgryz nożycowy lub cęgowy.
Oczy: niewielkie, osadzone umiarkowanie głęboko lecz szeroko; trzecia powieka nie powinna być widoczna; ciemnobrązowe u psów czarnych i biało-czarnych, u brązowych dopuszczalne nieco jaśniejsze.
Uszy: nieduże, w kształcie trójkąta o zaokrąglonych końcach, osadzone daleko w tyle głowy i do niej przylegające; przy mierzeniu koniec ucha winien u dorosłego psa sięgać do wewnętrznego kącika oka.
Szyja: Mocna i muskularna; znaczne podgardle niewskazane.
Tułów: O masywnym kośćcu. Oglądany z boku głęboki i mocny.
Górna linia: Pozioma, prosta i stabilna.
Grzbiet: szeroki.
Lędźwie: Mocne i dobrze umięśnione.
Zad: Szeroki, kąt spadku około 30 stopni.
Klatka piersiowa: szeroka, pojemna i głęboka, żebra dobrze wysklepione.
Linia dolna i brzuch: Prawie horyzontalna, podkasanie niewskazane.

Nowofundland – szczenię

Kończyny:

Przednie: Proste i równoległe, zarówno w pozycji stojącej, jak i w stępie i w wolnym kłusie.
Łopatki: Bardzo dobrze umięśnione, ustawione wyraźnie ukośnie.
Łokcie: Przylegające.
Śródręcze: Nieznacznie nachylone.
Łapy: Duże lecz proporcjonalne do tułowia, dobrze zaokrąglone i zwarte, palce mocne i ściśle do siebie przylegające, połączone błoną.
Tylne:
Miednica: mocna, szeroka i długa.
Uda: Szerokie i muskularne.
Kolana: Dobrze kątowane.
Podudzie: Mocne i dość długie.
Stawy skokowe: Stosunkowo krótkie, ustawione bardzo nisko, rozstawione szeroko i równolegle do siebie.
Łapy: Mocne i zwarte.
Ogon: O szerokiej i mocnej nasadzie, sięgający do pięty lub nieco poniżej; noszony w linii poziomej, w spoczynku zwisający, pokryty gęstym włosem.
Chody: Długi wykrok przednich kończyn i mocny napęd kończyn tylnych; nieznaczne kołysanie grzbietem jest naturalne; przy przyspieszaniu kończyny wykazują tendencję do zbieżnego stawiania, linia grzbietu pozostaje pozioma.

Szata

Włos: Odporny na przemoczenie i wilgoć. Włos okrywy umiarkowanej długości i prosty bez loków (bywa lekko falisty). Podszerstek miękki i gęsty, gęstszy zimą niż latem; włos na czaszce, kufie i uszach krótki i delikatny; pióra na przednich i portki na tylnych kończynach.
Umaszczenie: Czarne, biało-czarne i brązowe
Czarne; czasami występują białe znaczenia na piersi, palcach lub na końcu ogona;
Biało-czarne, preferowane przez hodowców rozmieszczenie znaczeń: czarna głowa, odcięta białą kryzą od reszty, czarny zad i czarna wierzchnia część ogona – pozostała część ciała biała, może mieć jednak minimalne czarne nakrapianie (lepiej żeby go nie było) (uwaga: klasyfikacja FCI odróżnia biało-czarnego nowofundlanda od przypominającego go biało-czarnego landseera ect, stanowiącego odrębną rasę, nie uznawaną przez wiele organizacji kynologicznych).
Brązowe: odcienie od czekoladowego do koloru brązu;
Stalowe (niebieskie), biało-brązowe, dropiate – występują, lecz nie są uznawane przez wzorzec FCI (psy o takim umaszczeniu w FCI nie uzyskują praw hodowlanych).

Wielkość

Średnia wysokość w kłębie dla dorosłego psa wynosi 71 cm, a dla dorosłej suki 66 cm. Przeciętna masa ciała psa to około 68 kg, a suki – około 54 kg.
Zachowanie i charakter

Nowofundland uważany jest za jedną z najbardziej przyjacielskich ras[3] – znany jest ze swojej życzliwości, delikatności i łagodności – zwłaszcza w stosunku do ludzi. Wraz z landseerem były tematem pojawiającym się w twórczości malarzy i poetów. Opiekuńczość ich została spopularyzowana m.in. w postaci suki nowofundlandki o imieniu Nana w powieści Jamesa M. Barrie Piotruś Pan.
Użytkowość
Nowofundlandy lubią pływać i wyciągać z wody wszystko, co znajdą. Wyciągają z wody każdego, nawet wbrew jego woli[3].

Nowofundland bardzo lubi wodę, doskonale pływa. Początkowo pomagał rybakom przy wyciąganiu sieci na ląd oraz ciągnięciu łodzi. Obecnie jest to pies ratowniczy pracujący w ratownictwie morskim, jak również pies zaprzęgowy używany do transportu ciężkich ładunków (obecnie wyłącznie sportowo) oraz pies-towarzysz. Nowofundlandy i landsery uratowały wielu tonących ludzi.
Zdrowie i pielęgnacja

Psy tej rasy przejawiają średnie ryzyko do wystąpienia skrętu żołądka, często tragicznego w skutkach.